Yaşam, kimi zaman tekdüze, kimi zaman inişli çıkışlıdır.

İçinde, sevinçten havalara uçuran olaylar olduğu kadar, tatmaktansa, ölmek istenen acı olaylar da vardır.

Planlı programlı yaşayanlar için de, plansız rasgele olanlar için de hayat aslında sürprizlerle doludur.

Başarılar veya başarısızlıklar, mutluluklar veya mutsuzluklar, çoğu zaman kişinin inisiyatifinden ziyade, tamamen şansa, konjonktüre bağlı olarak gelişir.

Umutlar, bir anda hayal kırıklığına ve mutsuzluğa dönebilir; Umutsuzluğun yerini, bir anda yaşama sevinci ve mutluluk alabilir.

Acı da, sevinç de, her şey insanlar içindir; ancak, acının, sevincin, umudun, hayal kırıklığının “yaşanma biçimi” insandan insana değişiklik gösterir.

Örneğin kimileri, ölüm acısı karşısında yıkılırken, kimileri ölümü hayatın bir parçası ve “takdiri ilahi” olarak görüp, sükunet ve metanetle karşılar; kimileri, sevinci abartılı ve coşkulu yaşarken, kimileri sevinirken utanır.

Kalın çizgilerle ayırmak mümkün değilse de genelde, kötümser bakanlar, hayatı kendisine ve yakın çevresine “zindan” ederken, iyimser bakanlar daha mutlu olup, çevresine olumlu enerji yayar.

O çok bilinen örnekte olduğu gibi, yarıya kadar doldurulmuş bir bardağı tarif ederken, kötümserler yarısı boş, iyimserler yarısı dolu der.

Kimi, çevresinde olup bitenle ilgili, duyarlıdır. Başkalarının dertlerini, dert edinir; insaflı, vicdanlı, merhametlidir; yardım ve iyilik yapmayı sever; kimi, bencildir, kendisinden başka kimseyi gözü görmez.

Kısacası, olaylar karşısında takınılan tavır ve etkilenme derecesi, aslında hayata “bakış açısı farkının” getirdiği bir sonuçtur.

Sözü uzatmaya hiç gerek yok!

Arjantinli ünlü golfçü Robert Vincenzo’ nun başından geçen hikaye, sanırım “bakış açısı farkını” anlatmak için fazlasıyla yeterlidir.

                                                         ***

Robert Vincenzo, bir turnuvayı daha şampiyon olarak bitirdikten sonra  kazandığı büyük para ödülünü alırken, kameralara mutlu pozlar verir ve ödül töreninin ardından eşyalarını toplamak için kulübüne uğrar.

Küçük valiziyle kulüpten çıkıp, otoparktaki arabasının yanına doğru yürürken, yanına bir kadın yaklaşır ve Vincenzo' yu kutladıktan sonra ona bir çırpıda, küçük bir bebeği olduğunu, bebeğin çok hastalandığını, ilaç ve hastane masraflarını karşılayamadığı için, onun her gün biraz daha ölüme yaklaştığını anlatır.

Kadının anlattıkları Vincenzo’yu çok etkiler; hemen çek defterini çıkarır ve turnuvadan kazandığı paranın bir bölümünü yazıp imzalayarak, çek’i kadına uzatır; "umarım bebeğinin iyi günleri için harcarsın" der.
Ertesi hafta Vincenzo, kulüpte öğle yemeğini yerken golf derneği’nin bir üyesi yanına yaklaşır ve “otoparktaki çocuklar, geçen hafta siz para ödünü aldığınız gün bir kadının yanınıza yaklaştığını ve sizinle konuştuğunu söylediler " der.
"Evet" der Vincenzo, " bunun nesi garip? ".
"Garip değil tabi ki" der adam. "Ama size kötü bir haberim var, o kadın bir sahtekarmış. Sizin gibi zengin kişilere yaklaşıp, hasta bir bebeği olduğunu söyleyerek para koparırmış. Korkarım sizden de koparmış."
Vincenzo şaşkınlıkla, "yani ölümü beklenen bir bebek yok mu? " der.
"Yok" der adam.
Bu cevap üzerine sevinir ve "İşte bu hafta duyduğum en iyi haber" der, Vincenzo.

İşte “bakış farkı” budur!.. 

Böyle bir durumda, çoğu insan parasını kaybettiğine üzülür, ama kimi de, Vincenzo gibi, ölümü bekleyen bir bebek olmamasına sevinir.
“Aynı pencereden dışarı bakan iki kişiden biri sokaktaki çamuru, diğeri gökyüzündeki yıldızları görebilir.”

Dilerim ki, yeni yılda “Vincenzo’ nun penceresinden”,  yaşama farklı açıdan bakabilmeyi başaranlar çok olur!..

Yeni yılınız kutlu, bakış açınız farklı olsun sevgili okurlar.

Mustafa T. Turhan