Kuş uykusu zamanlarmış, geçti gitti, uçtu gitti.

Delikanlılar şiir okurlardı kızlara, Edip Cansever’den:

“Biliyor musun az az yaşıyorsun içimde / Oysaki seninle güzel olmak var / Örneğin rakı içiyoruz, içimize bir karanfil düşüyor gibi”

Yerçekimli karanfildi kızlar; bahar kokarlardı, kuğuları yemlerken. Göz uçlarında kuyrukluyıldızdı umut, kayıp giderdi.

Şairler, eylül ortasında dil kurultayı yaparlardı. Çay içimliğine akkavakların altına sığınırlardı, yine kuğular dolaşırdı ayaklarının dibinde, ak kuyruklarını sallayarak.

Şu geyikdikenine bir sorun hele; altında kimbilir ne sevdalara tanık olmuştur. Zerdali pembesi yanaklar utançtan kızarırken neden çiçeklerini açmadığını biliyoruz artık. Oğlanların, kızların coşkun tutkulara ayıp olmasın diye...

Sonra, arsız, katıksız hoyrat ellere bırakıldı o güzelim park. Şırıltıyla akan küçük şelalesi kurutuldu. Yamacına lök gibi bir lokanta oturtuldu, lahmacun kokulu. Çayı çay değildi sanki, edepli bakışlar yerini dikize bırakmıştı. Kuğuluların yüzdüğü küçük göl lağım kokuyordu. Kuğu yerine ördek koymuşlardı, kendinden geçmiş, tüyleri eprimiş, sesleri çatlak. Park, ördekleri kadar zavallılaşmıştı. Al birini, vur ötekine...

El ayak çekildi parktan. Şarapçılar bile gitmez oldu. Karardı, bozardı, zor soluk alır oldu.

Ankara’nın başına tebelleş olmuş adam, az ötesine altgeçit yaptı. Deldi geçti zamanı, anıları ve düşleri. Hamam taşından kuğular çizdirdi duvarlarına. Çomakladılar ince duyuyu, köreldi. Tam da bitti derken duyduk ki, yeniden doğacakmış Kuğulu Park.

Bir şairin oğlu, Emin Âli Tanık’ın oğlu Bülent Tanık babasının öğüdünü dinledi:

“İçimde bir kaygı, bir serzeniş var./ Hatırlamış gibi şen çocukluğu.”

Ve hatırlattı şen çocukluğumuzu. Dün kaydırakta, salıncakta çıngıraklı çocuk çığlıkları duyduk. Siyah kuğular salınıyordu suda. Babam oturuyor sandım bankta, yanında annem, başı omzunda, bakıp bakıp gülümsüyorlardı bana.

Kuğulu Park, yeniden Kuğulu olmuştu, park olmuştu. Şen oldu, şad oldu ruhlar!

Işık KANSU
Cumhuriyet