Çocuk Kalbi, bizde en çok okunan yabancı yapıtlardan biridir. Edmondo De Amicis, ders kitaplarımıza da alınan yazısında şöyle diyor: “Bir ülkenin durumu, sokağından belli olur.”

Hasan Pulur, gazete yazarlığına 1960 öncesi Milliyet’te başlar. Genç gazeteci, konu bulmakta güçlük çeker. Yayın yönetmeni Ali Naci Karacan der ki, “Aç pencereyi, sokağı gözle!”

Sokak, tekin değildir. Sokak, bir toplumun ortak yaşam alanıdır. Orada, ortak yaşamın tüm özellikleri görülebilir. Sokak, bizi sanıldığından çok etkiler. Sokağın havasını ister istemez soluruz. Sokaktan soru gelmesin de nereden gelsin? O soru, bir anlamda halkın ortak sesidir.

Çağdaş ülkelerdeki “sanat sokakları”nı imrenerek izliyoruz. Müzisyenler, ressamlar, tiyatrocular… orada. Ya bizde? Geçenlerde Ankara’nın en gözde mekânı Tunalı’da üç genç gitarlarıyla “yakalanıp” karakola götürüldü! Bu da bize özgü.

Kimi ülkelerde, o sokakta oturan bir yazar varsa, gürültünün önüne geçiliyor. “Yazar çalışıyor!” işareti konuyor. Mustafa Balbay yazmıştı. Almanya’da bir sokak taşıtlara kapatılmış. Nedeni sorulduğunda, “Burada bir yazar oturuyor. Kitabını yazıyor…” yanıtı verilmiş.

Sorunları görmek isterseniz, sokağın sesini dinleyiniz… Sokak, her zaman bir şeyler sorar…

Nusret Ertürk
Cumhuriyet