Doğrusu umutlanmıştık.

Başkent’in meydanları ardı ardına yok olurken Çayyolu çok geniş bir meydana kavuşacaktı.

Meydan kültürü geri gelecekti.

İnsanların bir buluşma, görüşme mekanı olacak, çevresindeki kafelerde, parklarda oturup sohbet eden insanlar, oynayan çocuklar görecektik. 

Dünyanın belli başlı büyük kentlerindeki gibi Başkent’in de ‘nihayet’ bir meydanı olacaktı.

Belki hemen yanındaki Ankara’nın en modern tiyatrosuna da ilgi artacaktı.

Umut fazla sürmedi, hüsranla sonuçlandı.

Büyükşehir Belediye Meclisi toplandı, Yenimahalle Belediyesi’nin ‘meydan’ hayali kurduğu araziye ‘Lunapark’ yapma kararı aldı.

Çocukluğumuzun dönme dolapları, çarpışan otolar, atlıkarıncalarının olduğu lunapark...

Şimdi internet dünyasının gücüne yenilen oyuncaklar…

Belki kasnakçılar da olur.

Ortalık ‘panayır yeri’ne döner.

Dünyanın bütün büyük kentleri meydanları ile alınır.

O meydanlar sadece buluşma noktası olmakla kalmaz, sanatsal, kültürel üretimin de merkezi haline gelir.

Derinlemesine bir kent kültürü yaratmak için; sanatsal, kültürel üretimi ve kültürel alanları arttırmak gerekir.

Sanat, kültür üretimin artması beraberinde seyircinin de artmasını getirir, yeni seyirciler yetiştir.

Bu kültür kuşaktan kuşağa aktarılır, birikim çocuğa, toruna öğretilir.

Panayır kültürü ise gelip geçidir.

Alınan haz geçicidir, ürünler vitrinliktir.

Temelinde kasabalılık yatar.

Tüketilir, biter. Başka bir yere göçer.

Geride bir kalıcı değer bırakmaz. Tortusu unutulur gider.

Başkent son yıllarda peş peşe açılan büyük alış veriş merkezleri ile zaten büyük bir panayır yeri haline gelmişti.

Meydanlar yok edilmiş, AVM’ler buluşma haline olmuştu.

Her yeni açılan AVM daha ‘büyük’ olmuş, önleri de panayır yeri oyuncakları ile donatılmıştı.

Ama açgözlülüğün sınırı yoktu.

Yenisi, daha büyüğü, en büyüğü açıla açıla, daha fazla kazanma hırsıyla bir öncekinin pabucu dama atılmıştı.

‘Memur kenti’ sanılan Ankara’da tüketim doruğa çıkmıştı.

Ankara alışveriş merkezleriyle giderek dev bir ‘panayır’a dönüşüyordu.

Ama yetmedi demek ki;

Şimdi de Çayyolu’na ‘Lunapark’

Kent kültürü, o kentte yaşamak, o kenti sahiplenmektir.

Kentlinin, belleğini yitirmemesi, eski değerlerin üstüne yenisini koyması,  üretmesi gerekir.

Kent yöneticilerine düşen ise bunun alt yapısını geliştirmektir.

Doğrusu Başkent’te de kent yöneticileri yeni bir kültür yaratmanın peşinde.

Bunun örnekleri de sürekli sergilenirken ciddi bir itiraz de görülmüyor.

Etrafta da kültürel, sanatsal anlamında tartışmasız sesine kulak verilecek otorite, bilgisine, deneyimine, estetik beğenisine güvenebileceğimiz akil isimler de kalmadı.

Keyfin yerini lümpen, arabesk kültür esir alınca meydanlar da kayboldu.

Daha iyi bir yaşam, kaliteli bir çevre için Çayyolu’nu seçenler…

Kendilerine ‘Ankara’nın gettosu’ diyenler…

Platformlar, dernekler, çay partileri…

Balkonlardan kovulan kuşlar, havalı tüfeklerle vurulan kediler için yeri görü inletenler…

Gözünüz aydın;

Çayyolu’na lunapark geliyor.

Dönme dolaba binmeye, kasnak atmaya hazır olun. 

Ahmet Dirican/Haber Türk