Büyükşehir Belediye Meclisi’nde neredeyse bir buçuk yıl önce Nazım Hikmet’in isminin bir sokağa verilmesi kararı alındı. Süreç aslında “Nazım” duyarlılığıyla ilgili değil, biraz da dönemin iklimine uyma eğlimiyle gelişmişti.

O dönem ünlü şairin vatandaşlığa tekrar alınması gündemdeydi. Nazım’ın vatandaşlığa alınmasının ardından Kültür ve Turizm Bakanı Ertuğrul Günay, “Bu insani ve manevi borcumuzu yerine getirdik” açıklamasını yapmıştı. Böylesi bir ortamda CHP’nin “Nazım Hikmet ismi, adına yakışır bir caddeye verilsin” teklifi de Büyükşehir Belediye Meclisi’nde kabul edilmişti.

Seçim dönemi olduğu için YSK, Nazım’ın isminin seçimden sonra bir caddeye verilmesini istedi. Sonrasında bir buçuk yıl geçti, unutuldu/unutturuldu Nazım ismi. Unutulduysa sözüm yok, bu Perşembe Meclis var, konu görüşülür. Ama unutturuluyorsa, seçimde Nazım’ın adı kullanıldıysa, bari sokağa ismini vermediniz, kemiklerini sızlatmayın.

Aklıma Nazım’ın Vasiyet şiiri geliyor, “Yoldaşlar, nasip olmazsa görmek o günü/ Ölürsem kurtuluştan önce yani/ Alıp götürün/ Anadolu’da bir köy mezarlığına gömün beni” diyor büyük usta.

Sonrasında Bakan Günay’ın, “Anadolu’da bir çınar ağacının altına gömülmek gibi bir vasiyeti var. Ailesinin istemesi ve ilgili ülkeyle mutabık kalınması halinde biz bu vasiyeti yerine getirmeye hazırız” sözleri.

Vasiyetin yerine getirilmesi mi, yoksa Ankara’da Nazım ismi taşıyan bir caddenin olması mı daha zor, bilemiyorum.

Hürriyet/ANKARA