Hiçbir şekil ve şartta insanları sınıflandırmadım. Bu  Memleket’te ikamet eden, ikamet etmekten dolayı mutlu olan herkes benim hemşehrim, hatta akrabam gibidir.

Ama bir istisnası var. O da insan sevgisini sermaye yapan ve yapmayanlar.

“Küçük insanların gölgesi büyük oluyorsa, orada güneş batıyor demektir.”

Bu sözü çok önemsiyorum.

Bir memleketin parası çalınabilir. “Para çok şeydir, ama her şey değildir.” Yani paradan önemli değerler var. İnanan veya inanmayan herkesin en önemli sermayesi “İnsan sevgisi” olmalıdır.

İnsan sevgisi yalnız aileden değil, çalışma ortamı, okunan okullar ve yaşanılan yere göre değişiklik arz edebilir. Ama hiç biri insanın yersiz ve gereksiz şekilde keyfi olarak hüküm altına alınması kadar acıtan bir sevgi olmasa gerek.

Unutulmamalıdır ki “Mevzilerde hiç Allahsız insan yoktur.”  sözünde olduğu gibi, can pazara çıkınca değeri artar. Ancak şartlar ağırlaşmayınca kadar at gözlüğünün  farkında olmayışla, insan sevgisinin özdeşlemesi algılanabilir bir durum değildir ve insanlık değerlerini tartışır hale getirir.

“Kuvvete dayanmayan bir adalet aciz,  adalete dayanmayan kuvvet zalimdir.” Derken Pascal’ın yaşadığı şartların bilinmesine ihtiyaç vardır. Yoksa söz sıradanlaşır.

Değerli okuyucularım!

Bütün bunlar insanların bulundukları makam ve mevkilerle ilgilidir.

Devleti temsil eden kamu görevlileri, devletin sahibi değil, bir neferi olduğunu unutmamalıdır. Dolayısıyla kendisine sunulan olağan üstülükleri de gereğinde redddemelidir/edebilmelidir.

Ama görünen  o ki Türkiye’de bu liyakata dayanarak ayakta duran bürokrat yok gibidir. Tüm kamu oyu baskılarına rağmen Sayın MİT Başkanı, TTK Üyeliğinden ayrılan Sayın Hoca kadar kemikli duramamıştır.

Kamu oyu baskısı her türlü baskının üstündedir. Sırası ve zamanı geldiğinde gücü, adaletin ölçüsünü gösterir.

Kanımca işgal ettiği makam büyük ama, gölgesi de büyük.

18.02.2012. Alaeddin USTA