Önemsenmek,
Duygu paylaşımı yaşamaktır.
Bazen göz göze gelmektir.
Bazen karşımızdaki insan için sessiz kalmaktır.
Onun için gözyaşı dökmektir.
Bazen karşı tarafı duymaktır, duyumsamaktır.
Gönül gözüyle onu görmektir.
İnsanın en derin duygusal gereksinimi, önemsendiğini hissetmesidir.

Önemse(n)mek, sevmektir, sevdiğini söyleyebilmektir, dokunmaktır, karşı duruş sergilemektir. Haklı olduğu zamanlar haklısın diyebilmektir. İçten bir özür dileyebilmektir.

Önemsemek karşıya ismi ile sevecen bir şekilde hitap edebilmektir. Çünkü dünyada insanın kulağına en güzel gelen ses kendi adının sesidir.

Her canlı önemsenmek ister.

Hizmet alan herkes, hizmet verene göre daha çok önemsenmek ister.

Önemsenmek, her insanın vazgeçilmez gereksinimidir. Öğrenci öğretmeni tarafından fark edilmek ister. Hasta tedavi olduğu kurumun çalışanları ve doktoru tarafından önemsenmek ister. Trafikteki otobüs sürücüsü, fabrikadaki işçi, simitçi, sokaktaki temizlik işçisi, apartmandaki görevli, sinemadaki biletçi de hizmet verdikleri insanlar tarafından önemsenmek ister. Öyle değil mi? Önemsiyor muyuz onları?

Kendi çocuğumuz, eşimiz, dostumuz, arkadaşımız ile aramızdaki bağ ne kadar yakın olursa olsun hep özel ve önemli olduğunu duymak, hissetmek ister.

Yönetilenler, yöneticileri tarafından dikkate alındığını bilmek ister.

Tüm insanlar demokrasiye bağlı, insan haklarına saygılı, ilkeli, hak ve özgürlükleri koruyan liderler tarafından yönetilmek isterler.

Liderlerinin, kendilerini aldatmamasını, kendi düşünceleri doğrultusunda ilkeli davranışlar sergilemelerini isterler. Meydanlardaki söylemleri ile icraatlarının uyumlu olmasını isterler.

Başarı, önemsemek ve önemsenmekle başlar. Kendi halkının, yurttaşının sorunlarını, yoksulluğunu, sıkıntısını, taleplerini önemsemeyen liderler ve onlara inanlar tıpkı yakın tarihimizde olduğu gibi sandıktan çıkamazlar, hatta evlerinden bile çıkamazlar.

Kişinin en çok değer verdiği şey önemsenmektir.

Yönetenler, yöneticiler, liderler, işverenler, gücünüz ne olursa olsun bunu hiç unutmayın olur mu?

Onların belki elleri nasırlıdır, yüzleri güneş yanığıdır, belki inançlarına bağlıdırlar, inançlarını yaşamak isterler. Belki onlar azınlıktır, güçsüzdür, yoksuldur. Albert Camus şöyle der; “Demokrasi çoğunluğun kanunu değil, azınlığın saygısıdır…”

Önemseyelim onları olur mu? Tersi olursa hepimiz zararlı çıkarız. Hepimiz kaybederiz.

Abdullah YÜKSEL
İvme Dershaneleri Kurucusu