Yıllarca kendimizi yalnız hissederdik. Kalabalıklar içindeydik, ama yalnız olduğumuzu sanırdık. Yalnız olmadığımızı öğrendik.

1980 ve sonrası doğumluları apolitik, asosyal sanırdık. Ama öyle değillermiş.

Meğer bizleri sollamışlar da haberimiz yokmuş!

AKP’yi nasıl alt ederiz diye kafa yoruyorduk. Onu da gençler gösterdi.

Çaresiziz sanıyorduk. Meğer çare bizmişiz!

Atatürk’e dil uzatanlar da O’nun büyüklüğünü fark ettiler.

Dünya Tayyip Erdoğan’ı demokrasi kahramanı sanıyordu. Cilası gitti, pası göründü.

Gündemi her gün şekillendiren iktidardan, gündem peşinden koşan iktidara da ulaştık.

Sessiz durmanın işe yaramadığını, öfkelenmek de gerektiğini öğrendik.

Tencere tavanın sadece omlet yapmaya değil, başka işlere de yaradığını fark ettik.

İktidarın aslında korkusuz kokaklardan oluştuğunu gördük.

Dizi izleyenlerin gün gelip dizini döveceklerini anladık.

Akillerin aslında akla muhtaç olduğunu hissettik.

Pasifist olmaktan aktivist olmayı yeğlemeye başladık.

Beşiktaş, Fenerbahçe, Galatasaray kardeşliğini keşfettik.

Direne direneden, birleşe birleşe kazanmayı öğrendik.

Ben, sen, o’nun birleşerek biz olduğunu anladık.

“Hoop! N’oluyor?” demeye başladık.

Mizahın izaha ihtiyaç göstermediğini gösterdik.

Bizi sürüden sayanlara da koyun olmadığımızı ispat ettik.

En katı dikta rejiminin bile dize getirilebileceğini fark ettik.

Medyanın her şey olmadığını, kendi medyamızı kendimizin yaratabileceğini öğrendik.

Kendimize güveni öğrendik.

Artık geleceğe daha güvenle bakabiliriz.