Acayip iddialı bir başlık değil mi? Ama merak etmeyin bu başlığın içini dolduracağım. Bu hafta, TİP kapandığından beri hiçbir parti binasına ayak atmamış olan ben, CHP’nin Ataşehir parti merkezinden içeri girdim, daha doğrusu kadim dostum ilçe ve il meclis üyesi İnci Beşpınar, “Seni bir yere götürüyorum” dedi ve hiç itiraz etmeden peşinden gittim. İletişimle ilgili bir eğitim çalışması yapılacak. CHP Kadın Kolları düzenliyor, ben merakla sağa sola bakınıyorum ve kapıdan içeri kadınlar giriyor. Çocuklarını komşuya bırakmış, sade giyimli kadınlar. Saçları kınalı, elleri kınalı kadınlar.

Burada duralım, sizlerle bir olguyu paylaşmak istiyorum. Ataşehir ve Kadıköy çoğunluk tarafından orta - üst gelir düzeyinde ailelerin oturdukları yerler olarak bilinir. Oysa Kadıköy’de minibüs yolunun üstü yoksuldur. Ataşehir de bir zamanlar Kadıköy ve Ümraniye bölgesinin gelir düzeyi en düşük mahallelerinden oluşmuştur. Sitelerle sizi yanıltmasın. İşte gördüğüm kadınlar o yoksul mahallelerden sorumlu olan kadınlardı. Tanrım müthiştiler.

Dersimiz iletişim, her yaştan otuz beş - kırk kadın hocayı bekliyorlar. Onun söyleyeceklerine ihtiyaçları var, çünkü bir önceki yerel seçimde olduğu gibi kapı kapı dolaşacaklar. Kapıyı ilk çaldıklarında neler söylemeleri gerek, nasıl davranacaklar, işte hoca da bunu anlatacak.

İletişim hocası Birim Yağız Hanım, pek çok büyük şirketin çalışanlarına iletişim dersi veriyor ama uzun zamandır hiç bu kadar heyecanlanmamış. Annesi ve babası matematikçi olan Birim Hanım’a bu “birim” adı, ana-baba mesleğinden kalma. Heyecanlı, bir sabah kalkmış ve kendi kendine şöyle demiş: “Yakınıp duruyorum, böyle olmalı şöyle olmalı diye, ama artık yakınmanın zamanı geçti, ben bir şeyleri değiştirmek için ne yapmalıyım?” Ve partinin kapısını çalmış.

Birim Hanım anlatıyor: “Kadın olduğunuz için çekinmeyin, siz bir iş yapıyorsunuz, doğru bildiklerinizi anlatmak hakkınız.”

Ders öyle biri anlatsın diğerleri dinlesin dersi değil, çünkü Gül Hanım orada. Gül Hanım elli yaşlarında, yüzünün çizgilerinden belli, inatçı biri. Hemen söz alıyor. “Hocam” diyor, “biz önce kendi kocalarımıza bir şeyleri anlatıp onların bize saygı duymasını sağlamalıyız. Mesela ben, bizim bakkalı kocamdan daha iyi idare ederim dedim, başladım çalışmaya, benim kafa hesaba daha çok basıyor, adam şaşırıp kaldı.”

Hocamızın öğrencilerin hemen katılımcı olması çok hoşuna gidiyor. İletişim kurmak için “öncelikle dinlemeniz gerek” diyor. “İnsanları konuşturun, mutlaka sizinle ortak bir derdi, bir sorunu vardır. Onu bulduğunuzda karşınızdakini etkilememeniz mümkün değildir.”

O sırada arka sıralardan gencecik bir kadın söz istiyor ve bir iletişim kazasını anlatıyor. Seçimlerde ellerinde broşürler ev ev dolaşırken bir evin kapısını çalmışlar. Bir kadın açmış kapıyı, “Biz Cumhuriyet Halk Partisi’nden geliyoruz” demişler, kadın, “Boşuna kendinizi yormayın, kocamla ben anlaştık, CHP’ye oy vereceğiz” demiş. “Yani” diyor genç kadın, “CHP’nin açılımını söylemenize gerek yok. Sadece CHP deyin yeterli.”

Ders devam ediyor, hiç kimsede en ufak bir çekince yok. Hocanın sorduklarına daha soru bitmeden yanıt veriyorlar.

Ben de onları izliyorum ve o sırada duyuyorum, biri şöyle diyor: “Hocam ben bu dünyayı anladım, erkekler konuşur kadınlar iş yapar.”

Dönüp arkama bakıyorum, silme kadın, kendileriyle gurur duyan kadınlar bunlar, en çok övündükleri olay ise, yerel seçimlerde Ataşehir’i ayırarak belediye yapan ve burayı alacağını sanan AKP’nin oyununu bozmaları. “Biz bunu mahalle mahalle, ev ev dolaşarak kotardık” diyorlar.

Dersten bir kuş kadar hafif ayrılıyorum ve içimden “Ne olur o mahalle temsilcilerinden biri Meclis’e gitse, bunu gerçekten hak ediyorlar” diyorum. CHP’nin hemen kadın kontenjanını arttırması gerek. Çünkü kadınlar iş yapar.

IŞIL ÖZGENTÜRK
Cumhuriyet - 30.01.2011