Toplumsal yozlaşma giderek çöküşe dönüştü.

Emperyalizminin de etkisiyle kültür "asansörü" hızla inişe geçti.   

Kasabalarda, konaklarda çekilen “köy” dizleri eskilerde kaldı.

İstanbul’da yalılarda çekilen, kimin elinin kimin cebinde olduğu, kimin kiminle yatıp kalktığı belli olmayan “şehir” dizilerinin pabucu da dama atıldı.

Ama yetmedi, dizi üstüne dizi çekildi.

Gündüz kuşağındaki kadın ve evlendirme programları da ekranlardan hiç kaybolmadı.

Çöküş devam etti!

Zamanla modası geçen dizi furyasının yerini, uçuk kaçık yarışma programları aldı.

Bilgi, kültür ağırlıklı olanların reytingi yerlerde sürünürken, herkesin birbirine “aşkım aşkım” diye bağırdığı yarışmalar, tıpkı bir zamanlar dizilerde olduğu gibi izleyici rekorları kırdı.

Bilmem kaç dakikada bilmem kaç balon patlatanlar, kaç defa kıvıranlar, kaç köfte yiyenler, kaç bardak şalgam içenler, kaç gol atanlar kahkahalarla izlendi.

Herkes ertesi gün gördün değil mi nasılda kıvırdı diye birbirine o anları anlattı.

Bülent ablayla, Orhan ağabeyin bir kez daha jüri üyesi olduğu pop star yarışması uzun bir aranın ardından yeniden başladı.

Diğer yarışmalara alternatif oldu.

İlk program reytingleri salladı.

Çöküş devam etti.

Müslüm "baba" öldü, arkasından büyük bir müzik dehasını kaybettik diye ağlandı.

Mili takım amatörlerden kurulu bir takımla hazırlık maçı yaptı, ne kadar naklen maç nakli yapan kafe restoran varsa doldu taştı.

Gazeteler amatörleri yenen milli takımı göklere çıkardı.

Sergilenen kötü oyun, milyon euroluk futbolculardan çok, onları ekrandan izleyen asgari ücretlilere ve işsizlere dert oldu.

Çöküş devam etti!

Alış veriş merkezlerindeki ünlü yabancı markalar sezonu erken açtı.

Özellikle hafta sonları mağazalar doldu taştı.

Marka etiketli Çin malı ürünler, mağazalarda sosyete pazarlarından on misli fazlasına satıldı.

Özel okullar, gelecek öğretim yılı için öğrenci almak için “hepsinden iyisi, en ayrıcalıklısı benim” diyen reklamlarına hız verdi, velilerin kafası karıştı.

Ücretlerini ödemek zaten herkesin harcı değildi, rakamlar iyice uçtu.

Halk çocuklarına yine devlet okullarına talim etmek kaldı.

Bedelli Yasası çıktı, parayı veren bir gün bile askere gitmedi, veremeyen dağların yolunu tuttu.

Çöküş devam etti!

Kış gelmeden yaz geldi.

Daha seçimlere bir yıl varken propaganda ve popülizm başladı.

Binlerce insanın kanına giren PKK lideri Apo muteber insan oldu.

Açıklama yapacağını söyledi, gözler kulaklar İmralı’ya çevrildi.

Kandil’e, Avrupa’ya ve de ilgililere üç mektup gönderdi, manşet oldu, yer yerinden oynadı.

Önceki genel kurmay başkanı da halkına mektuplar yazdı, kıyıda köşede anca haber oldu.

Apo ile önceleri gizli kapaklı yapılan görüşmeler iyice aleniyet kazandı, adına kimilerince “İmralı” kimilerince “barış”süreci dendi.

PKK ateşkes ilan etti, BDP Özerk Kürdistan dedi.

Bağımsız ve özgür basın (!) “sürece” alkış tuttu.

Barış tamam da neye karşılık diye soranlar, sürece taş koymakla suçlandı.

Katılanların “aşkım aşkım” diye bağırdığı yarışmaların, evlilik programlarının, naklen maçların reytingleri daha da arttı.
Çöküş devam etti!