“Sefire” kimsesiz ama kalbi sevgiyle dolu dörtayaklı kuyruklulardan. Sokağı kendine mesken tutmuş kimseye sormadan. Türkkonut Çiçek Sitesi sakinleri ile tanışması ve kaynaşması çok uzun zaman almamış, asaletinden olsa gerek sokak sakinleri adını “Sefire” koymuşlar. Villaların mutfaklarında artan kırıntılar, Sefireyi fazlasıyla memnun etmekte ki sokağa yabancı bir canlının girmesi onun iznine bağlı. Bu sevgi öyle somutlaşmış ki, komşu çocuğunu başkalarına teslim edemez olmuş Sefire. Elleriyle araca bineceği yere kadar eşlik etmekten çok mutlu. Mutluluğu görevini layığı ile yerine getirdikçe kat kat artmış ki, komşu çocuğunun dönüşünü de bekler olmuş. Sitede süregelen “sokak köpeği” etiketini hiç umursamadığı gibi, görevini tam anlamıyla ifa etmenin karşılığında düşmanca bakışlara bile kuyruğunu sallayarak karşılık vermekte. Biliyor ki, bu davranışları ile sert bakışları yumuşatacak ve  sevgisiz kalp kazanacak.

Bu fotoğrafı Türkkonut’dan bir izleyicimiz yollamış. Hepinizin dikkatini çekmiştir, Çayyolu genelinde köpeklerin çokluğundan şikâyetçi olanlar bu dostluk karşısında ne diyecekler. Her gün okuluna giden öğrenciyi servisine kadar götüren Sefire, dönüşünde de servisi beklemekte aynı yerde. Yaz, kış, soğuk, yağmur, çamur demeden sevgiyle kazandığı alışkanlığı sürdürmekte.

Bu fotoğraf bana 1924 yılında Tokyo Üniversitesi'nde görev yapan Japon profesör Hidesaburo Ueno’nun, Hachiko adını koyduğu köpeği'in hikâyesini anımsattı. Bu iki dost beraberliklerinin sadece bir yıl süreceğini bilmiyordu. Ama o bir yılda dünya tarihine geçecek, kitaplara, filmlere konu olacak bir ilişki yaşadılar. Beyaz bir erkek köpek olan Hachiko, her sabah üniversiteye gitmek için evden metroya yürüyen sahibine eşlik etti... Metronun dış kapısına kadar getirdiği sahibini uğurladıktan sonra da eve döndü. Çok geçmeden bir akşam üniversite dönüşünde metronun çıkışında Hachiko'yu kendisini beklerken gördü profesör ve çok şaşırdı. Bu akıllı köpek sahibinin akşam eve dönüş saatlerini hesaplayarak ve aynı yolu kullanacağını düşünerek metronun önüne gitmişti. Ondan sonraki bir yıl boyunca her sabah sahibini metroya kadar götürdü, her akşam iş çıkışında da metronun önünde karşıladı Hachiko... Hiç saatini şaşırmadı... Ama bir akşam metrodan çıkmadı profesör, gözleri metronun kapısında gece boyunca bekledi Hachiko. Bir sonraki akşam yine yoktu profesör... Üçüncü akşam metrodan yine çıkmadı... Dördüncü, beşinci akşam yok yok... Hikâyenin gerisi mi yok, Hachiko'nun hikâyesi 1987 yapımı bir Japon filmine konu oldu. Bizde Japon Filmleri Festivali'nde gösterilmişti. Şimdi o filmin Hollywood versiyonu çekildi ve piyasaya sürüldü. Hachiko'nun sahibi profesörü canlandıran da Richard Gere... Filimi izleyen bir kişi olarak, gözyaşları içinde izleyeceğiniz bir film. Ben anlatmayayım siz izleyin ve ondan sonra Çayyolu’ndaki köpeklere bakışınız değişsin.

cayyolum.com