Ramazan ayında kimi çevrelerce lüks oteller ve restoranlarda düzenlenen, özellikle de belediyelerce çadırlarda verilen ve “rekor kırmak” adına cadde ve sokaklara yayılan iftar yemeği modası bu yıl da son sekiz on yılda olduğu gibi aldı başını gitti.

Yine belediyeler birbiriyle yarıştı, geçen yıl dağıttıkları yemek sayısını artırmakla övündü.

Nereli olunursa olunsun, nereden göç edilirse edilsin, artık yerleşilen ve yaşanılan Büyükşehir’in insanı olunduğu, şuralılar, buralılar diye gruplaşmanın feodal kültürün devamı olup, aslında kentli olmayı da olumsuz etkilediği gerçeğine rağmen, metropol kentlerin ve ilçelerin belediye başkanları, şirin görünme çabasıyla hemen her gün bir başka Anadolu şehrinden yıllar önce göç edip de o bölgeye yerleşen insanlarla “hemşeri” iftarında buluştu.

Kim samimiydi, kim değildi, birbirine karıştı.

Veren de alan da mutluydu ya, gerisi boştu!

Kimse, onlarca yıldır Müslümanların ezici çoğunlukta olduğu bu ülkede, iftarların cadde ve sokaklarda, cami avlularında yapılması şeklinde bir gelenek ve kültür olmadığı halde, şimdilerde neden böyle olduğunu sorgulamadı. 

Askında bu tür şaşalı iftarların ve özellikle zengin sofralarının, gösterişin olmadığı İslam’a ve ramazanın ruhuna aykırı olduğu kimsenin umurunda olmadı.

Fakir, fukara edebiyatı yapılarak, AKP li belediyelerce başlatılan ve önceleri birkaç çadırla sınırlı olan belediyelerin “iftar hizmeti”, iyice çığırından  çıktı.

Mevsimin yaz olmasından yararlanılarak, geceleri düzenlenen şenlik ve eğlenceler de işin cabası oldu.

CHP ve MHP’li belediyeler “iftar” düzenleme işinde AKP’li  belediyelerden hiç geri kalmadı, hatta öne bile geçti.

Kurulan iftar çadırı sayısı, dağıtılan yemek miktarı üzerinden kıyasıya yarışıldı.

Sonuçta, ramazan süresince bu iftarları finanse etmek için çok ciddi paralar harcandı.  Hazır yemek firmalarına, eğlenceye milyonlarca lira kaynak akıtıldı.

Lakin yıllardır süren bu işlerden haksız kazanç elde edenler, zengin olanlar oldu mu olmadı mı, olduysa kimlerdi? kimse bunları sorgulamadı, sorgulayamadı!

Çünkü, “kutsal bir hizmet” gibi gösterildiği için bu faaliyetler, adeta tabu sayılmakta ve eleştirilmeyi bırakın, alkışlanmakta.

Oysa ki, çok değil 10, 15 yıl gerilere gidildiğinde Türkiye’de bu tür manzaraların hiç olmadığı görülmekte.

İnsanın aklına ister istemez, o zaman bu ülkenin büyük çoğunluğu bu gün olduğu gibi Müslüman değil miydi, bu ülkede o zamanlar fakir fukara yok muydu, soruları gelmekte.

İslam’ın temel felsefesinin, ibadetin gösterişten uzak, Allah’la kul arasında yapılmasına dayalı olduğu düşünüldüğünde, belediyelerin, “ifrat’a kaçan” ve “israfa yol açan”, hatta “reklamı çağrıştıran” iftar çadırı uygulamasını gözden geçirilmeleri ve bu işe bir dur demeleri gerekmekte.

Özellikle de insanların dini duygularının istismar edilmesine, dinin zenginleşme aracı olarak kullanılmasına karşı olmaları gereken CHP’li belediye yöneticilerinin, hiçbir mazeret ileri sürmeden buna öncülük etmesinin zamanı çoktan gelmiş bulunmakta!

 Mustafa T. Turhan