Evdekilere “Hoşça kalın, hakkınızı helal edin” dedim...

Muhterem karım “Gel gitme” dedi...

“Giderim, kaderde ne varsa o olur... Kimse kaderden kaçamaz... Gidip de gelememek varsa kaderde, ne yapalım...” diye hüzünle yanıtladım...

*

Nereye derseniz...

İşe gidiyorum...

Önceki gün, kar yağdığında...

*

Vedalaştık...

“Bir şey olacak sonra...”

“Giderim...”

“Gitme...”

“Gidemedi kaçtı dedirtmem kendime...”

“Vazgeç... Sonra bir şey olur... Biliyorsun ortalık iyi değil... Nurcan’ın babası gitmiş, ne zamandır haber alınamıyor...”

“Giderim işte...”

*

Çıktım yola, saat 15.30...

Yazımı verip döneceğim, evimiz Hacetepe Kampusu’nun orada... Ümitköy tarafları yani... Eskişehir Yolu...

Saat 17.00 civarında CEPA AVM’nin önündeydik...

Trafik tümden durdu...

Yandaki arabadaki bey kurabiye ikram etti... Sonra birlikte iki sıra öndeki fortçuya oturmaya gittik...

Hondacı da geldi...

Bir sohbet...

*

Saat 18.00...

TBMM’nin önündeyiz...

Çankaya istikametine dönüş yok, yol tıkanıp kalmış...İyi ama, Cumhuriyet bürosu orada...Bu arada Akay kavşağında arabanın arkasına geçip vın ile yazımı geçtim neyse...

Artık eve dönebilirdim...

Bu kez dönemiyorum...

Saat 20.30 da eve gelebildim, ama arabam yok...

Yayayım...

Angora Caddesi’nin başındaki yokuşta 200 araba yokuşu çıkamayıp kaldığı için, bırakıp yürüdüm tabi ki...

Evdekiler sevindiler:

“Şükür kavuşturana... Özlettin kendini... Nasıl geçti yolculuk...”

Yanıt vereceğim ya, ağzımın yarısı açılmıyor...

Donmuş...

*

Koca Başkent Ankara’nın Belediye Başkanı Melih Gökçek o gece twıtterde hala “yolları açtık” diyor, bir de azarlıyor beni ve benim gibi yolda kalanları, yolda kaldığımız için...

İzan yok...

Ama saygı da yok...