Altında petrol üstünde kan akan Ortadoğu bataklığındaki çaresiz insanlar...

Fikirleri yüzünden öldürülen gazeteci...

Hasta çocuğunun tedavi parasını ödeyemediği için intihar eden baba...

Uyuşturucudan ölen neredeyse çocuk yaşta genç kız... Sevgilisi tarafından vurulan insan...

Emekli maaşı için annesini öldüren delikanlı...

Her gün bunlar gibi onlarca hikaye okuyoruz, dinliyoruz...

Onlar gazetelerin üçüncü sayfa haberleri olarak geçiyor...

Bu olaylar çok uzaklarda değil, onlar çok yakınımızda, aramızda bizden sizden, onlardan birileri...

Bu olaylar o kadar gerçek ki bir film izler gibi izliyoruz onların hikayelerini.

Acılara yabancılaşan, şiddeti kanıksayan, televizyonların başında gerçek savaşı seyreden topluma dönüştük.

Yazık! Yazıklar olsun bizlere, bizleri bu duruma düşürenlere! ve dahası var…

Bu ülkede gayri safi milli hasıla yükseliyor; ama aç insanlarımız da fazlalaşıyorsa... Toplumun çoğunluğunda para yoksa; ama biz sanki paramız çokmuş gibi tüketiyorsak...

Sermaye piyasamızın yüzde 72’si yabancıların elinde ise...

Bankacılık sektörünün yüzde 51’i yabancı kontrolüne geçmiş ise...

Ekonomimiz “IMF”ye, dış siyasetimiz “Avrupa Birliği ve Amerika”ya endekslenmişse...

Aman “piyasa bozulmasın” diye ulusal menfaatlerimiz için adımlar atılmıyorsa...

Vatandaşların yabancı bankalara borcu 50 milyar doları aşmışsa...

İç ve dış borç son 5 yılda dolar bazında, cumhuriyet tarihindekinden fazla artmışsa...

Bir yıllık bütçemizde faiz gideri “eğitim ve sağlık” harcamalarımızın “10 katı” ise...

Sıcak para, “ülkenin ekonomik reflekslerini” çürütmüşse...

“Türkiye Cumhuriyeti’nin bekası, ülkenin ve milletin bölünmez bütünlüğü, toplumun huzuru vb. için üstün feragat, fedakarlık, başarı ve yararlılık gösterenlere verilmesi gereken Devlet Şeref Madalyası” kadın vatandaşlarına insan değeri vermeyen, Suudi Arabistan Kralı’na verilmişse…

Artık gün, tüm reflekslerimizi harekete geçirme günüdür.

Emperyal güçlere, onun işbirlikçilerine, “petrol bize, kan ve gözyaşı size” diyenlere, Türkiye Cumhuriyeti yerine “Ilımlı İslam Cumhuriyeti”ni bize reva görenlere, yüzyıllardır Anadolu’da kardeşçe yaşayanları bölmeye, ayırmaya kalkanlara; bunlara yataklık yapanlara karşı ulusal direniş bilincini, kurtuluş ateşini, kuruluş coşkusunu, laik demokratik Cumhuriyeti, Atatürk devrimlerinin kazanımlarını kararlılıkla koruyacağımıza and içme günüdür.

Artık çağdaş, laik demokratik bir Türkiye’den yana olanların yalnız “Neden böyle oldu?”yu değil, aynı zamanda “Ne yapmalı?”yı ve “Nasıl” yapmalıyı da ciddi bir biçimde düşünme ve bu yönde harekete geçme günüdür.

Artık gün hamaset günü değil; boş nutuklar, içi boş laflar etmek, arada bir gözyaşı dökme günü hiç değil.

Bugün çok geç, yarın daha da geç olabilir.