O bir sendika lideriydi, işçi sınıfının yol göstericisiydi. Bir ağabey kadar yakındı; son derece içten, kişisel çıkarlarını hiçbir zaman toplum çıkarlarının önüne koymamış, mücadeleden de yılmamıştı. Yol-İş Sendikası’nın Başkanlığı yapmış, sağlam bir sosyal demokrattı. SODEP’in kurucuları arasında yer almış, Genel Başkan Yardımcılığına kadar yükselmişti.

Yürekse, mangal gibiydi, bilekse muhteşemdi; Gökçek’e ilk yıllarında kök söktürmüştü. Her konuşmasının arkasından Gökçek tarafından mahkemeye verilmiş, kaybettikçe konuşmuş, konuştukça kaybetmişti. Son gördüğümde seceresinin araştırıldığını, dedesinden mal kalıp kalmadığının soruşturulduğunu söylüyordu. Tazminat olarak onlara haciz koyduracaklarmış. Don gömlek kaldı, ama görüşlerinden, doğruluğundan, erdeminden, onurundan hiç ödün vermedi. Doğru bildiği yolda yalpalamadan yürüdü, inançla savaştı.

907 tepeler imara açıldığında tanıştım kendisiyle. Orada nelerin döndüğünü anlattı. Uyuverse, zengin olacaktı, ama uzlaşmadı, yapılanların yanlış olduğunu haykırdı. Çıkar ortaklığı yapanlar üzerine saldırdı. Belediye meclisi toplantılarına gidemez oldu. Sonuçta düşürüleceğini anlayınca karakoldan yardım isteyip İki polisin arasında meclis toplantılarına nasıl katıldığını anlattı.

Hep yalnız mı kaldınız? diye sorduğumda, “Hayır” diye cevap verdi. “Avukat Muhsin Eren vardı. O da benim gibi davrandı, direndi.” diye konuştu.

Cenazesinde Avukat Muhsin Eren de vardı. Gözleri dolu doluydu. “Onurlu yaşadı, onurlu öldü!” diye konuştu. Telefon açmış Muhsin Eren, “Neden ortada görünmüyorsun, biz eski arkadaşız…” diyecek olmuş… “Artık gözlerim görmüyor Muhsin” diye konuşmuş. Kendisi ağır şeker hastasıydı. Bu hastalık kiminin gözüne, kiminin dizine oturuyor… Onca çileye dayanmak mümkün mü!

Öldüğünü öğrendiğimde haber yapabilmek için Google’da fotoğrafını aradım. Hiçbir yerde bulumadım. Batıbirlik’te Yönetim Kurulu Üyesiydi. Oraya gittim. Orada da fotoğrafını bulamadım. Sonra orada dergileri karıştırmaya başladık. Bir kitabın içinde basılı resmini bulduk. Kitaptan fotoğrafını çektim.

***

Hangi oyunlarla belediye meclisi üyelerinin gayrimenkul zengini olduklarını ayrıntılarıyla anlattı Muzaffer Saraç. Necatibey’deki sendikacılar Derneği’nin lokalinde bir araya geliyor, gece yarılarına kadar sohbet ediyorduk.

Örneğin yapı yoğunluğu 0,5 olan yer bir belediye meclisi kararıyla 1,5’a çıkarılıyor; diyelim 50 daire yapılacakken bu miktar 150’ye çıkıyor. Müteahhide %50’yle veriliyor. Sonuçta 50 dairelik yerden hiç de çaba ve para harcamadan 75 daire sahibi olunuyordu. Giderek bu işin içine müteahhit ortaklar da girdi. Bunlar düşük yoğunluklu yereri alıp, belediyedeki ortaklarına bildiriyorlar, onlar da ilk fırsatta gereğini yapıp emsalini artırıyorlardı. Ancak bunun yapılabilmesi için Büşükşehir Belediyesi ile ilçe belediyesinin kolkola olması gerekiyordu.

Bu şekilde giderek bazı belediye yöneticileri zenginleşmeye başladılar. Salt zenginleşseler iyi, mafyavari tavırlar içine girdiler. Karşılarında kim varsa, yolsuzluklarını kim ortaya döküyorsa, vurdular, kırdılar; ekmeğini suyunu kestiler, açlığa mahkum ettiler.

Oysa İçişleri Bakanlığı Müfettişlerinin yapacağı bir iş vardı; Hangi arazilerin yoğunluğu artırılmış, bu araziler ne zaman el değiştirmiş, kimler satın almış, satın alındıktan kaç zaman sonra yoğunluklar artırılmış…

Yıllar sonra Muzaffer saraç’ın anlattıklarını bire bir yaşayacağımı nereden bilebilirdim ki... Olanları anlattığımda “Seni kurtlar sofrasının orta yerine koymuşlar” dedi ve ekledi; “Dikkatli ol!”

Beni en çok da atılan doğruluk dürüstlük nutukları bitiriyor!...

Muzaffer Saraç benim idolümdü! Olması gerekeni savundu, olmaması gerekenin karşısında yiğitçe durdu.

Dünyaya gelirken çıplaktı, giderken de öyle! Ama en azından benim yüreğimde kocaman bir yer edindi.

Engin UÇ