Atatürk’ü her andığımızda, birbiriyle zıt iki duygu seli kaplar benliğimizi. Onun yaptıklarını gözlerimizin önüne getirdikçe, elimizde olmaksızın göğsümüzün kabardığını, kollarımızın güçlendiğini, içimizin içimize sığmaz olduğunu duyumsarız.

Onun varlığından kaynaklanan bir övünme hakkı ve gurur duygusunu, yüklü bir mirasın paydaşlı kimliğimizle, o anda da bir kez daha sahipleniriz.

Her 19 Mayıs’ta onun arkasından biz de ineriz Bandırma Vapuru’nun iskelesinden, her 12 Haziran’da biz de varırız onun yanında Amasya’ya, Temmuz’larda Erzurum Kongresi’nde, Eylül’lerde Sivas Kongresi’nde biz de yerlerimizi alırız...

Sonra yılın son ayının, son günlerinin Orta Anadolu kışına aldırmadan, “Çekmeye kalksan gelmez, itmeye kalksan gitmez” bir otomobille, biz de geliriz Ankara’ya onun peşi sıra.

Her yılın 23 Nisan’ında, biz de toplanırız onla TBMM’de... 29 Ekim’lerde cumhuriyetin kuruluşlunun sevincini, 30 Ağustos’larda zaferimizin coşkusunu biz de yaşlarız onla.

Ve her yıl 9 Eylül’de, biz de gireriz İzmir’e, onun adımlarını izleyerek...

Sonra 10 Kasım’ları getirir her yılın sonbaharları...

İşte o zamanlar bir buğudur kaplar gözlerimizi... İçine duman kaçmış gibi bi yaşarır, çevresini duman almış gibi yaşa dönüşür gözlerimiz.

Biz her yılın her 10 Kasım’ında Atatürk’ü yitirdiğimiz için ağlarız.

Kimbilir şimdi de Atatürk, fotoğrafımızdaki üzülen, acıyan, içinin sızlamasını yansıtan gözleriyle bakıyordur bize ve...

Galiba şimdi de o bizim için ağlıyordur, takvimlerin her günü ve her gecesi...

Mete Akyol
Bütün Dünya