Ankara, öbür dünya başkentlerinden farklıdır...

Paris, Londra, Roma, Berlin gibi imparatorlukların ya da krallıkların başkenti olmadan, doğrudan Cumhuriyet ile gözünü açtı bu şehir...

Bir tür sembol Ankara...

Bayrak gibi...

*

Şehrin temelleri cumhuriyet ile birlikte atıldığı için, her caddesi, her yapısı, parseli mis gibi devrim kokar...

Bahçeleri, parkları...

Ağaçları dahi...

*

İşte bunun için zaten; kırıp döküyor...

Yok ediyor...

Siliyor...

Eski Ankara’yı parça parça ortadan kaldırıyor yobaz...

*

Gidin bakın; Atatürk’ün mekanı Söğütözü yerinde yok, orada birkaç aynalı camı olan çirkin bina yükseliyor...

Gizli Bahçe’yi bulamazsınız...

Şu Kuğulu Park?...

Park yanı kaldı mı, sağdan sola otuz adım...

Cinnah Caddesi...

Kavaklıdere...

Papazın Bağı...

Gençlik Parkı...

Samanpazarı...

Çıkrıkçılar Yokuşu...

*

Atatürk Orman Çiftliği, belki de tarihe geçecek bir büyük vurgunun, büyük bir yağmanın kurbanı oldu...

Gelen çaldı, giden çaldı...

Kalanını da yok etmek için yasal altyapıyı hazırladılar bu son zamanlarda... Bir gün gidip orayı da bulamayacaksınız yerinde...

Çirkin aynalı binalara hüzünle bakacaksınız...

*

Duvarlar...

Bakanlıkların duvarı üstelik...

“Peki, içinde oturdukları binanın duvarını nasıl yok ettiler?” diyeceksiniz...

Şehrin o ilk resmi taş bakanlık binalarının, başkente özgü kırmızımtırak taş duvarlarının üzerini sıvadılar...

Görgüsüzlük tamam da...

İzi kalmasın maksat...

Boyadılar; pembe, sarı, yeşil...

*

Kısacası Ankara eski Ankara değil...

Kin, nefret ile görgüsüzlük ve zevksizlik el ele, berbat ettiler başkenti... Anatkabir’in tam karşı tepesine, daha büyük bir de cami oturtarak Suudi parasıyla...

Ve kimse sahip çıkmadı...

Üç beş homurdanma dışında yalnız bıraktınız Ankara’yı...

Ona kıydılar...