1986 senesiydi sitemizin temelleri atıldığında ve benim çocukluğum Ankara'nın bu güzel semtinde geçti.
O zamanlar Eskişehir'de mi oturuyorsunuz diye dalga geçerdi insanlar ama ben 8.cadde çay olduğu zamanlardan hatırlıyorum pazar günleri piknik yaptığımız semtimizi.
Ankara'da kalma nedenimdi her zaman ama yakın zamanda Ankara'yı terketme nedenim olacak.
Artan hırsızlık olaylarından artık çok sıkıldım.
Eskiden arabamızın anahtarı üzerinde kalırdı,unuturduk ama sabah kalktığımızda arabamız halâ kapımızda olurdu.
Duygularımız sömürülüyor,her cuma namaz sonrası kapımız çalınıyor,binbir tezgahla yardım topluyoruz adı altında hırsızlık çeteleri evlerle ilgili bilgi toplayıp hem yardım ayağına paramızı alıyor hem de sonradan girip evimizi soyuyor.
Nasıl bir toplum olduk biz, artık anlayamıyorum ama son 3 aylık yedeğini almakta geciktiğim için evimin kapısı kırılarak çalınan laptopımla giden doktora tezimemi yanayım,kırılan kapıma mı, artık güvende olmadığımı bildiğim evime mi?
TElevizyonumu çalamamış,komşununkini çalmış ama.
Ve belki de geri gelecek.
Peki ben mecbur muyum demir parmaklıklar arkasında oturmaya,gece ayak sesleri dinlemeye,eve hava kararmadan dönmeye ya da onca emek harcadığım tezimi yeniden yazmaya?
Bizim ülkemizin güzel insanına neler yaptılar?
Herkes canavara döndü.
Yazlık yerler daha beter.
Çalan elini kolunu sallayarak geziyor,polis bezmiş,ifade alıp gönderiyor,hırsızı tespit etsen bu sefer de canına kasteder mi diye düşünüyorsun.
Umarım huzurumuzu çalan asıl baştaki hırsızların da bir gün en değerli şeyleri çalınır.